skróty po głównych elementach serwisu
strona główna strona główna
Zmień język na angielski EN
Zaloguj się
Powrót na poprzednią stronę
wyszukiwarka serwisu
zmień język naEN
treść serwisu

Filtry

Kolekcja

Kategoria 1

Tworzywo / materiał

Kategoria 1

Autor / wytwórca

Kategoria 1

Miejsce powstania / znalezienia

Kategoria 1

Typ dokumentacji

Kategoria 1

Technika

Kategoria 1

Rodzaj obiektu

Kategoria 1

Lokalizacja / status

Kategoria 1

Czas powstania / datowanie
Era
Era
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres
Szukaj

Inne systemy periodyzacji:

Kategoria 1

Typ licencji

Kategoria 1

Liczba wyników:

Obiekty

0
maska przodka ze skorupy żółwia - Ujęcie zprzodu; Maska antropomorficzna wykonana ze skorupy żółwia pokrytej beżową gliną. Widoczne rysy twarzy człowieka: wydatny nos, szerokie usta i wąskie uszy. Oczy i kontury twarzy zaznaczono muszelkami kauri. Otoczona jest owalną plecionką.

Maska przodka ze skorupy żółwia

nieznany

około 1980 — 1985

Muzeum Narodowe w Szczecinie

ilustracja - Przedstawienie usytuowanych przeważnie na wprost postaci z twarzami ludzkimi (u górny i u góry po prawej), ale także z czaszkami w miejscu głów (po lewej i u dołu), z instrumentami muzycznymi. Rozmieszczone w kompozycji w nieregularnych pięciu-sześciu rzędach, namalowanych bez zastosowania perspektywy. Twarze i czaszki przedstawione w tonacji bieli, reszta sylwetek najczęściej brązowa, tło głównie czarne.W pierwszym, najniższym rzędzie widoczne bębny (postacie przy nich mają również pałki, skierowane ku dołowi), a pośrodku postać z instrumentem smyczkowym. Scenę obramowuje namalowana prostokątna brązowa ramka, u góry i po bokach o dość równej szerokości, u dołu o większej. Jej wewnętrzne krawędzie są proste, zewnętrzne w dużej mierze nieregularne, z widocznymi liniami pędzla.

Koncert –  wersja niepublikowana (II)

ilustracja

Siemaszko, Olga

non post 1960 — 1971

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

maska czaszkowa - Ujęcie z przodu; Maska antropomorficzna wykonana z czaszki ludzkiej. Pokryta czarnym kolorem oraz czerwono-białymi wzorami geometrycznymi. Widoczne rysy twarzy człowieka: mały i wąski nos, szerokie usta, otwory na oczy. W części górnej przyczepiono kręcone i czarne włosy ludzkie. Dookolnie wzmocniona owalną plecionką. Widoczne liczne spękania.

Maska czaszkowa

nieznany

około 1891 — 1900

Muzeum Narodowe w Szczecinie

żeleźce topora, oksza typu X (Głosek) - Ujęcie lekko z dołu; Oksza w typie X (według typologii Mariana Głoska), o górnej krawędzi wznoszącej się lekko ku górze, dolnej opadającej łukiem. Broda lekko ścięta pod skosem, szyja szeroka. Ostrze jest asymetryczne i lekko wygięte. Osada jest długa, zakuta od góry, z płynnie wyprofilowanym zgrubieniem w górnej krawędzi przechodzącym w wystający kolec. Osada ma ubytki metalu spowodowane korozją. Wewnątrz osady zachowały się drewniane pozostałości trzonka.

Żeleźce topora, oksza typu X (Głosek)

nieznany

1400 — 1500

Muzeum Narodowe w Szczecinie

thanka; Mahākāla depczący po ciele Ganeśy - Ujęcie z przodu; Nieobszyty i nieoprawiony obraz bóstwa na bawełnianym płótnie z sześcioramiennym Mahākālą depczącym po ciele słoniogłowego Ganeśy w centrum. Duża postać ciemnoniebieskiego Mahākāli wypełnia całą kompozycję. Ma pękaty brzuch, czerwone, stojące włosy, dodatkowe, trzecie oko na czole, brwi w postaci jaskrawych płomieni oraz otwarte usta, w których uwidoczniono zęby, język oraz cztery kły. Ubrany jest w przepaskę ze skóry tygrysa i koronę z pięciu ludzkich czaszek na głowie (sanskryt pancakapala). Nad środkową czaszką widoczny jest niebieski wąż i połówka dordży (sanskryt wadżra) wieńcząca płonący klejnot. Z jego szyi zwisa bardzo długi, sięgający do kostek naszyjnik w formie girlandy ze ściętych ludzkich głów (sanskryt muṇḍamālā, kapālamala). Ramiona i brzuch oplata mu zielony wąż. Mahākāla ma długie i ostre – szponiaste – paznokcie. W górnych dłoniach trzyma okrągły różaniec z czaszek - w prawej i trójząb (tybetański rtse-gsum, sanskryt triśūla) - w lewej; w środkowych dłoniach: obrzędowy bębenek damaru w prawej, nadprzyrodzoną broń - lasso lub pętlę (w sanskrycie nazywaną pāśa) w lewej; natomiast w dolnych: w prawej mały, ręczny nóż w kształcie półksiężyca (nepalski kartika, sanskryt kartari), a w lewej naczynie z ludzkiej czaszki (tybetański kapala, sanskryt kapāla) wypełnione ludzkimi organami. Na przedramionach, przegubach dłoni i kostkach ma bransolety – prawdopodobnie z ludzkich kości – oplecione małymi, kolorowymi wężami. Z jego uszu zwisają duże, bogato zdobione kolczyki z błękitnymi klejnotami. Pośrodku brzucha znajduje się zawieszona na cienkim łańcuszku, oplecionym wokół klatki piersiowej, zawieszka najprawdopodobniej przedstawiająca koło życia. Leżący pod stopami Mahākāli Ganeśa ma białe ciało, które od pasa w dół ubrane jest w czerwoną, połyskującą tkaninę. Jego ramiona oplata zielona szarfa, natomiast na torsie widać sznury zielonych korali lub klejnotów. W prawej dłoni trzyma miskę z czaszki wypełnioną klejnotami (?), w lewej bliżej nieokreśloną roślinę, którą wkłada do pyska. Główne postacie umieszczono na lotosowej podstawie otoczonej jaskrawymi płomieniami. W górnej części kompozycji, w obłokach, pośrodku, widoczny jest górujący nad pozostałymi postaciami Lodothaya w czerwonej czapce – nauczyciel szkoły Nyingma (tzw. szkoła, zakon Czerwonych Czapek, najstarsza ze szkół buddyjskich w Tybecie). Siedzi on na lotosowym tronie w pozycji lotosu (sanskryt padmāsana), a jego ręce ułożone są w geście nauczania (sanskryt dharmacakra). Ma nimb oraz srebrną mandorlę. Po obu jego stronach widoczny jest kwiat lotosu. Po lewej stronie na lotosie znajduje się księga z naukami buddyjskimi. W górnym i dolnym lewym rogu malowidła znajdują się dwie postacie depczące po ludzkich, nagich ciałach. Są to przedstawienia gniewnej manifestacji Awalokiteśwary (tybetański Chenrezig, sanskryt Avalokiteśvara). Wyglądem przypominają Mahākālę: mają trzy oczy, stojące, płomienne włosy, na głowach koronę z pięciu czaszek oraz przepaskę z tygrysiej skóry na biodrach. Górna postać jest ciemnoniebieska, w prawej ręce trzyma obrzędowy bębenek damaru. Dolna jest bordowa, w prawej ręce ma bębenek, a w lewej misę z czaszki wypełnioną ludzkimi organami. Obie przedstawiono na tle jaskrawych płomieni i lotosowej podstawie. W górnym i dolnym prawym rogu kompozycji znajdują się kolejne dwie postacie wyglądem podobne do Mahākāli. Górna, siedząca na ciemnym koniu to prawdopodobnie Dugon Trakshad – główny towarzysz (pomocnik) Mahākāli. Ubrany jest w czerwoną szatę i buty. W prawej dłoni trzyma trójząb, a w lewej misę z czaszki. Pod kopytami konia widoczne jest nagie, ludzkie ciało. Koń i jeździec umieszczeni są na białym obłoku w otoczeniu jaskrawych płomieni. Dolna postać to bogini Palden Lhamo (sanskryt Śridewi) – służebnica Mahākāli. Nad jej koroną z pięciu czaszek znajduje się ozdoba z pawich piór. Siedzi na nieujeżdżonym ośle – kiangu tybetańskim. W uniesionej prawej ręce trzyma dordże osadzone na sandałowym trzonie. W lewej dłoni na wysokości serca ściska wypełnioną krwią misę z czaszki dziecka zrodzonego z kazirodczego związku. Z jej prawego ucha wystaje lew, a z lewego wąż. Osioł zwraca łeb w stronę bogini, która ma na sobie czarną, jedwabną szarfę, przepaskę z tygrysiej skóry i naszyjnik (girlandę) ze świeżo ściętych głów ludzkich. Siodło wierzchowca zrobione jest z ludzkich skór, przymocowano do niego parę czarno-białych kości oraz magiczną kulę ze sznura widoczną przy tylnej nodze osła obok oka. Do pasa ma przymocowaną sakwę z chorobami oraz czerwoną tabliczkę do rzucania zaklęć. Przedstawiona jest na tle ciemnych (brązowych) płomieni. Pośrodku, w dolnej części kompozycji umieszczono siedzącą na brunatnym niedźwiedziu postać podobną do Mahākāli. Jest to prawdopodobnie Kszetrapala (sanskryt Kṣetrapāla). W prawej dłoni trzyma nóż kartika, w lewej misę z czaszki wypełnioną ludzkimi organami. Przedstawiony na lotosowej podstawie w otoczeniu jaskrawych płomieni. Dodatkowo w prawym górnym rogu kompozycji zauważyć można małe słońce, a w lewym zamknięty w okręgu księżyc. Tło malowidła stanowi wyobrażenie nieba (góra) oraz ziemi (dół). Kompozycja wykończona została wąską, czerwoną ramą. Odznacza się bogactwem detali i starannością wykonania. Wydaje się kanoniczna. Na jej odwrocie znajduje się zapisany czerwonym tuszem tekst w jęz. tybetańskim. Widoczne są ślady maszynowego szycia (wewnątrz czerwonej ramki), liczne przetarcia (awers) oraz odbarwienia (rewers). Być może thanka została odpruta od materiałowej bordiury.

Mahākāla depczący po ciele Ganeśy

thanka

nieznany

1891 — 1910

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Ostatni akt

Ostatni akt

obraz

Bolesław Jan Czedekowski

2. połowa XX wieku

Muzeum – Zamek w Łańcucie

czaszka tura - Ujęcie ze skosu z prawej; Czaszka tura zachowana jest w średnim stanie: większość twarzoczaszki jest zniszczona, jednak mózgoczaszka wraz z rogami zachowana jest relatywnie dobrze. Na rogach widoczne ślady cięcia (po upolowaniu) oraz klejenia (naprawy współczesne).

Czaszka tura

kultura Maglemose

9600 p.n.e. — 4000 p.n.e.

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Epitafium rodziny Bernda Ottona von Ramina - ujęcie z przodu; Owal ujęty czarnym obramieniem stanowi centrum kompozycji. W obramieniu herby przodków m.in.: Güntersbergów, Borcków, Blanckenburgów, Schwerinów, Kleistów, Eickstedtów, Rexsingerów i Oppenów. W zwieńczeniu dwa duże herby rodzin von Ramin i von Berge. Centralne pole, po bokach którego dwie hermy w postaci aniołów ze skrzydłami uniesionymi ku górze, przedzielone na pół napisem na czarnym tle: „Ich bin die Aüffersteung undt daß leben wer An mich glaubet”. Nad napisem przedstawienie zmartwychwstałego Chrystusa, odzianego w perizonium i czerwoną powiewającą pelerynę, trzymającego proporzec i unoszącego się nad grobem na tle jaśniejącego pola. Po bokach otwartego grobowca grupa budzących się żołnierzy. W dolnym polu przedstawienie ukrzyżowanego Chrystusa. Pod krzyżem czaszka i piszczele. U góry biała podpięta zasłona. . Po obu stronach krzyża, w czarnych strojach zostali przedstawieni Bernd Otto von Ramin i jego małżonka Ilsa Sabina von Berge oraz ich dwanaścioro dzieci – sześciu synów i sześć córek. Dwoje dzieci ma zaznaczone nad głowami czerwone krzyżyki. Podobizny dzieci są malowane pobieżnie, natomiast ujęcia rodziców są portretowe, choć i tak bardzo schematyczne. U dołu umieszczono inskrypcję ujętą w liście akantu z wkomponowaną główką putta.

Epitafium rodziny Bernda Ottona von Ramina

nieznany malarz pomorski

1668

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Lico

Fotografia

nieznany

1935

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

Lico

Fotografia

nieznany

1935

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

Znaleziono 43 obiektów

zobacz wszystkie obiekty

Kolekcje

22
zobacz wszystkie

Ścieżki edukacyjne

6
zobacz wszystkie

Brak wyników

Dodaj notatkę

Edytuj notatkę

0/500

Jakiś filtr
Data od:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Data do:
Era
Wiek:
—+
Rok:
—+
Dodaj zakres
asd