treść serwisu

Filtry

Kolekcja

Kategoria 1

Tworzywo / materiał

Kategoria 1

Autor / wytwórca

Kategoria 1

Miejsce powstania / znalezienia

Kategoria 1

Typ dokumentacji

Kategoria 1

Technika

Kategoria 1

Rodzaj obiektu

Kategoria 1

Lokalizacja / status

Kategoria 1

Czas powstania / datowanie
Era
Era
Data od:
Era
Wiek:
+
Rok:
+
Data do:
Era
Wiek:
+
Rok:
+

Inne systemy periodyzacji:

Kategoria 1

Typ licencji

Kategoria 1

Liczba wyników:

Obiekty

0
maska przodka ze skorupy żółwia - Ujęcie zprzodu; Maska antropomorficzna wykonana ze skorupy żółwia pokrytej beżową gliną. Widoczne rysy twarzy człowieka: wydatny nos, szerokie usta i wąskie uszy. Oczy i kontury twarzy zaznaczono muszelkami kauri. Otoczona jest owalną plecionką.

Maska przodka ze skorupy żółwia

nieznany

około 1980 — 1985

Muzeum Narodowe w Szczecinie

maska czaszkowa - Ujęcie z przodu; Maska antropomorficzna wykonana z czaszki ludzkiej. Pokryta czarnym kolorem oraz czerwono-białymi wzorami geometrycznymi. Widoczne rysy twarzy człowieka: mały i wąski nos, szerokie usta, otwory na oczy. W części górnej przyczepiono kręcone i czarne włosy ludzkie. Dookolnie wzmocniona owalną plecionką. Widoczne liczne spękania.

Maska czaszkowa

nieznany

około 1891 — 1900

Muzeum Narodowe w Szczecinie

żeleźce topora, oksza typu X (Głosek) - Ujęcie lekko z dołu; Oksza w typie X (według typologii Mariana Głoska), o górnej krawędzi wznoszącej się lekko ku górze, dolnej opadającej łukiem. Broda lekko ścięta pod skosem, szyja szeroka. Ostrze jest asymetryczne i lekko wygięte. Osada jest długa, zakuta od góry, z płynnie wyprofilowanym zgrubieniem w górnej krawędzi przechodzącym w wystający kolec. Osada ma ubytki metalu spowodowane korozją. Wewnątrz osady zachowały się drewniane pozostałości trzonka.

Żeleźce topora, oksza typu X (Głosek)

nieznany

1400 — 1500

Muzeum Narodowe w Szczecinie

thanka; Mahākāla depczący po ciele Ganeśy - Ujęcie z przodu; Nieobszyty i nieoprawiony obraz bóstwa na bawełnianym płótnie z sześcioramiennym Mahākālą depczącym po ciele słoniogłowego Ganeśy w centrum. Duża postać ciemnoniebieskiego Mahākāli wypełnia całą kompozycję. Ma pękaty brzuch, czerwone, stojące włosy, dodatkowe, trzecie oko na czole, brwi w postaci jaskrawych płomieni oraz otwarte usta, w których uwidoczniono zęby, język oraz cztery kły. Ubrany jest w przepaskę ze skóry tygrysa i koronę z pięciu ludzkich czaszek na głowie (sanskryt pancakapala). Nad środkową czaszką widoczny jest niebieski wąż i połówka dordży (sanskryt wadżra) wieńcząca płonący klejnot. Z jego szyi zwisa bardzo długi, sięgający do kostek naszyjnik w formie girlandy ze ściętych ludzkich głów (sanskryt muṇḍamālā, kapālamala). Ramiona i brzuch oplata mu zielony wąż. Mahākāla ma długie i ostre – szponiaste – paznokcie. W górnych dłoniach trzyma okrągły różaniec z czaszek - w prawej i trójząb (tybetański rtse-gsum, sanskryt triśūla) - w lewej; w środkowych dłoniach: obrzędowy bębenek damaru w prawej, nadprzyrodzoną broń - lasso lub pętlę (w sanskrycie nazywaną pāśa) w lewej; natomiast w dolnych: w prawej mały, ręczny nóż w kształcie półksiężyca (nepalski kartika, sanskryt kartari), a w lewej naczynie z ludzkiej czaszki (tybetański kapala, sanskryt kapāla) wypełnione ludzkimi organami. Na przedramionach, przegubach dłoni i kostkach ma bransolety – prawdopodobnie z ludzkich kości – oplecione małymi, kolorowymi wężami. Z jego uszu zwisają duże, bogato zdobione kolczyki z błękitnymi klejnotami. Pośrodku brzucha znajduje się zawieszona na cienkim łańcuszku, oplecionym wokół klatki piersiowej, zawieszka najprawdopodobniej przedstawiająca koło życia. Leżący pod stopami Mahākāli Ganeśa ma białe ciało, które od pasa w dół ubrane jest w czerwoną, połyskującą tkaninę. Jego ramiona oplata zielona szarfa, natomiast na torsie widać sznury zielonych korali lub klejnotów. W prawej dłoni trzyma miskę z czaszki wypełnioną klejnotami (?), w lewej bliżej nieokreśloną roślinę, którą wkłada do pyska. Główne postacie umieszczono na lotosowej podstawie otoczonej jaskrawymi płomieniami. W górnej części kompozycji, w obłokach, pośrodku, widoczny jest górujący nad pozostałymi postaciami Lodothaya w czerwonej czapce – nauczyciel szkoły Nyingma (tzw. szkoła, zakon Czerwonych Czapek, najstarsza ze szkół buddyjskich w Tybecie). Siedzi on na lotosowym tronie w pozycji lotosu (sanskryt padmāsana), a jego ręce ułożone są w geście nauczania (sanskryt dharmacakra). Ma nimb oraz srebrną mandorlę. Po obu jego stronach widoczny jest kwiat lotosu. Po lewej stronie na lotosie znajduje się księga z naukami buddyjskimi. W górnym i dolnym lewym rogu malowidła znajdują się dwie postacie depczące po ludzkich, nagich ciałach. Są to przedstawienia gniewnej manifestacji Awalokiteśwary (tybetański Chenrezig, sanskryt Avalokiteśvara). Wyglądem przypominają Mahākālę: mają trzy oczy, stojące, płomienne włosy, na głowach koronę z pięciu czaszek oraz przepaskę z tygrysiej skóry na biodrach. Górna postać jest ciemnoniebieska, w prawej ręce trzyma obrzędowy bębenek damaru. Dolna jest bordowa, w prawej ręce ma bębenek, a w lewej misę z czaszki wypełnioną ludzkimi organami. Obie przedstawiono na tle jaskrawych płomieni i lotosowej podstawie. W górnym i dolnym prawym rogu kompozycji znajdują się kolejne dwie postacie wyglądem podobne do Mahākāli. Górna, siedząca na ciemnym koniu to prawdopodobnie Dugon Trakshad – główny towarzysz (pomocnik) Mahākāli. Ubrany jest w czerwoną szatę i buty. W prawej dłoni trzyma trójząb, a w lewej misę z czaszki. Pod kopytami konia widoczne jest nagie, ludzkie ciało. Koń i jeździec umieszczeni są na białym obłoku w otoczeniu jaskrawych płomieni. Dolna postać to bogini Palden Lhamo (sanskryt Śridewi) – służebnica Mahākāli. Nad jej koroną z pięciu czaszek znajduje się ozdoba z pawich piór. Siedzi na nieujeżdżonym ośle – kiangu tybetańskim. W uniesionej prawej ręce trzyma dordże osadzone na sandałowym trzonie. W lewej dłoni na wysokości serca ściska wypełnioną krwią misę z czaszki dziecka zrodzonego z kazirodczego związku. Z jej prawego ucha wystaje lew, a z lewego wąż. Osioł zwraca łeb w stronę bogini, która ma na sobie czarną, jedwabną szarfę, przepaskę z tygrysiej skóry i naszyjnik (girlandę) ze świeżo ściętych głów ludzkich. Siodło wierzchowca zrobione jest z ludzkich skór, przymocowano do niego parę czarno-białych kości oraz magiczną kulę ze sznura widoczną przy tylnej nodze osła obok oka. Do pasa ma przymocowaną sakwę z chorobami oraz czerwoną tabliczkę do rzucania zaklęć. Przedstawiona jest na tle ciemnych (brązowych) płomieni. Pośrodku, w dolnej części kompozycji umieszczono siedzącą na brunatnym niedźwiedziu postać podobną do Mahākāli. Jest to prawdopodobnie Kszetrapala (sanskryt Kṣetrapāla). W prawej dłoni trzyma nóż kartika, w lewej misę z czaszki wypełnioną ludzkimi organami. Przedstawiony na lotosowej podstawie w otoczeniu jaskrawych płomieni. Dodatkowo w prawym górnym rogu kompozycji zauważyć można małe słońce, a w lewym zamknięty w okręgu księżyc. Tło malowidła stanowi wyobrażenie nieba (góra) oraz ziemi (dół). Kompozycja wykończona została wąską, czerwoną ramą. Odznacza się bogactwem detali i starannością wykonania. Wydaje się kanoniczna. Na jej odwrocie znajduje się zapisany czerwonym tuszem tekst w jęz. tybetańskim. Widoczne są ślady maszynowego szycia (wewnątrz czerwonej ramki), liczne przetarcia (awers) oraz odbarwienia (rewers). Być może thanka została odpruta od materiałowej bordiury.

Mahākāla depczący po ciele Ganeśy

thanka

nieznany

1891 — 1910

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Ostatni akt

Ostatni akt

obraz

Bolesław Jan Czedekowski

2. połowa XX wieku

Muzeum – Zamek w Łańcucie

czaszka tura - Ujęcie ze skosu z prawej; Czaszka tura zachowana jest w średnim stanie: większość twarzoczaszki jest zniszczona, jednak mózgoczaszka wraz z rogami zachowana jest relatywnie dobrze. Na rogach widoczne ślady cięcia (po upolowaniu) oraz klejenia (naprawy współczesne).

Czaszka tura

kultura Maglemose

9600 p.n.e. — 4000 p.n.e.

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Epitafium rodziny Bernda Ottona von Ramina - ujęcie z przodu; Owal ujęty czarnym obramieniem stanowi centrum kompozycji. W obramieniu herby przodków m.in.: Güntersbergów, Borcków, Blanckenburgów, Schwerinów, Kleistów, Eickstedtów, Rexsingerów i Oppenów. W zwieńczeniu dwa duże herby rodzin von Ramin i von Berge. Centralne pole, po bokach którego dwie hermy w postaci aniołów ze skrzydłami uniesionymi ku górze, przedzielone na pół napisem na czarnym tle: „Ich bin die Aüffersteung undt daß leben wer An mich glaubet”. Nad napisem przedstawienie zmartwychwstałego Chrystusa, odzianego w perizonium i czerwoną powiewającą pelerynę, trzymającego proporzec i unoszącego się nad grobem na tle jaśniejącego pola. Po bokach otwartego grobowca grupa budzących się żołnierzy. W dolnym polu przedstawienie ukrzyżowanego Chrystusa. Pod krzyżem czaszka i piszczele. U góry biała podpięta zasłona. . Po obu stronach krzyża, w czarnych strojach zostali przedstawieni Bernd Otto von Ramin i jego małżonka Ilsa Sabina von Berge oraz ich dwanaścioro dzieci – sześciu synów i sześć córek. Dwoje dzieci ma zaznaczone nad głowami czerwone krzyżyki. Podobizny dzieci są malowane pobieżnie, natomiast ujęcia rodziców są portretowe, choć i tak bardzo schematyczne. U dołu umieszczono inskrypcję ujętą w liście akantu z wkomponowaną główką putta.

Epitafium rodziny Bernda Ottona von Ramina

nieznany malarz pomorski

1668

Muzeum Narodowe w Szczecinie

Lico

Fotografia

nieznany

1935

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

Lico

Fotografia

nieznany

1935

Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

Znaleziono 43 obiektów

Kolekcje

22

Ścieżki edukacyjne

6

Brak wyników

Dodaj notatkę

Edytuj notatkę

0/500

Jakiś filtr
Data od:
Era
Wiek:
+
Rok:
+
Data do:
Era
Wiek:
+
Rok:
+
asd