Bosak rybacki

Bosaki rybakom służyły jako narzędzia pomocnicze do wyciągania z wody lin niewodu, rozsuwania lin, na których są osadzone sieci stawne, czy do przyciągania i odpychania łodzi. Przy zimowych połowach bosakiem popychano żerdzie chwytając je od spodu. Dawniej spełniały różne funkcje i znajdowały w zastosowanie przy pracy wielu zawodów. Łapano nimi drewno, gdy urwało się flisakom od tratwy, przy zwożeniu lodu służyły do chwytania i popychania brył. Również kłusownicy używali bosaka jako ości co oczywiście doprowadziło do ukazania się przepisu, który pochodzi z lustracji z 1767 roku w powiecie puckim i głosił, że "nikt nie powinien się ważyć z bosakiem na ryby chodzić ani węgorze nim brać pod karą..." . Dziś najczęściej używane są przez żeglarzy i strażaków – przy cumowaniu lub wyciąganiu lin i innych sprzętów, a nawet tonących ludzi z wody oraz przy burzeniu, czy rozdzielaniu na mniejsze płonących elementów w czasie pożarów.

W zbiorach Etnografii Pomorza Muzeum Narodowego w Szczecinie znajduje się 17 bosaków, ale tylko 2 zachowały swoje długie drzewce. Prezentowany bosak rybacki był używany w 1. połowie XX wieku na terenie Szczecina, w dzielnicy Skolwin, która położona jest nad Odrą a poprzez kanały wodne Iński Nurt i Babinę ma również dostęp do jeziora Dąbie. Został zakupiony do zbiorów muzealnych niedługo po II wojnie światowej, w 1949 roku.

Małgorzata Kłosińska-Grzechowiak