Św. Magdalena

Obraz świętej Mari Magdaleny wykonany został w jasnej, soczystej kolorystyce. Oryginalne kolorystycznie jest zestawienie rudych włosów kobiety z różowo-liliową draperią kryjącą biodra. Młoda dziewczyna w skrzyżowanych na piersiach dłoniach trzyma krzyż. Wspiera się na skale, na której stoi szkatułka z wonnościami – jej atrybut. Twarz świętej ma klasyczne rysy, a w oczach widać krople łez. Spojrzenie kieruje ku górze. Unoszący się w pobliżu, trzymający ludzką czaszkę, aniołek gestem wskazuje niebo.

Obraz łączony jest z nazwiskiem Francseca Albaniego, zakupiony został przez Stanisława Kostkę Potockiego, wymieniony w jego „Pamiętniku Interessow" (1798): „Magdallene de l'Albane" oraz w Catalogue z końca XVIII w.: „nr 6, Magdelaine au pied de la croix 3/4 de fig: nat: d'Albano".

Notatki zamieszczone w dziennikach podróży hrabiego rzucają światło na to, jak skrupulatnie i świadomie dobierał obrazy do swej kolekcji. Notatek, porównań i zestawień wzorów malarskich widzianych w Italii czy Wiedniu z ostatecznie poczynionymi zakupami do kolekcji wskazać można bez liku. Również obszerna korespondencja między Stanisławem Kostką a jego żoną, Aleksandrą, pełna jest uwag i spostrzeżeń, a w latach 90. XVIII w. już konkretnych informacji na temat zakupów i perypetii z nimi związanych. Znajdujemy tam miedzy innymi fragment: „W paczce, którą Spensberger wysłał z Wiednia zamiast dwóch, jest tylko jeden obraz (Albani?)”. Na szczęście sprawa miała szczęśliwy finał, gdyż w kolekcji wilanowskiej do dziś zachowały się dwa obrazy przypisywane malarzowi. Potocki musiał zresztą darzyć estymą jego dziełą, gdyż na kartach Dziennika podróży do Italii w 1779 r. wymienia jego nazwisko dwudziestokrotnie, m.in. opisując z podziwem kolekcję obrazów zgromadzoną w Palazzo Sampieri w Bolonii.

Stylistycznie i kompozycyjnie obraz bliski jest Ekstazie św. Marii Magdaleny (lata 40. XVII, olej na miedzi, wys. 42,1 cm) przechowywanej w Saint Louis Art Museum.

Dominika Walawender-Musz