Kantharos

14.3 wys. bez uchwytów

6.5 średn. stopy

Zabytek z kolekcji wilanowskiej to przykład jednego z popularnych naczyń do picia wina używanych w Starożytnej Grecji – kantharosu. Spośród innych tego typu naczyń kantharosy wyróżnia wysoka nóżka, a także dwa, wąskie, wznoszące się ponad czaszę uchwyty (zwane imadłami). Egzemplarz wilanowski nie zachował się do naszych czasów w całości – jego stopa została doklejona w czasie prac konserwatorskich. Naczynie jest właściwie pozbawione dekoracji. Jedynie jego powierzchnia zewnętrzna i niewielki pas po wewnętrznej stronie czaszy zostały pokryte czerwoną angobą – czyli delikatną glinką, która miała za zadanie nadać mu pożądany kolor. Niestety nie była ona najwyższej jakości – obecnie łuszczy się na całej powierzchni.

Ze względu na swój mało funkcjonalny kształt, a także nietrwałość warstwy malarskiej (angoby) i jej użycie tylko na zewnątrz, można przypuszczać, że kanathros należy do kategorii ceramiki produkowanej na użytek grobowy. Naczynie powstało najprawdopodobniej na terenie dzisiejszych Włoch w jednym z warsztatów ceramicznych w mieście Canosa (region Apulia).

Agnieszka Żuber, na podstawie badań W. Dobrowolskiego

„Wazy Greckie Stanisława Kostki Potockiego”, Warszawa 2007.