Etażerka

Etażerka o kwadratowych półkach, posiadająca pięć kondygnacji połączonych w narożach za pomocą smukłych filarków o okrągłym przekroju. Dolną stanowi niski drewniany cokół, nad którym ułożone są kolejno trzy półki pokryte ciemnozielonym welurem i obite na krawędziach frędzlą w tym samym kolorze za pomocą gęsto ułożonych gwoździ o stożkowatych łebkach. Na wysokości półek na narożnych filarkach umieszczono proste gładkie przewiązki o profilowanych krawędziach. Powyżej trzeciej półki przewiązki filarków przyjmują formę bardziej rozbudowaną, toczoną i profilowaną, niczym kapitele. Nad nimi znajduje się czwarta półka o wysokiej krawędzi bocznej wypełnionej płaskorzeźbionym fryzem z motywem pędu winorośli stylizowanego na gotycki. Poniżej fryzu biegnie frędzla jak w innych półkach. Blat jest gładki, drewniany. Narożne filarki powyżej tej półki przechodzą w sterczyny zakończone pełnoplastycznymi kwiatonami.

Etażerka to mebel, który wszedł w użycie we Francji w drugiej połowie XVIII wieku. Szczególną popularność zyskała w XIX wieku, kiedy jej forma początkowo prostej, kilkukondygnacjowej półki wspartej w narożach słupkami rozwinęła się i wzbogaciła. Pojawiły się etażerki kątowe, wiszące i przypominające kredens. Służąc do prezentacji książek i bibelotów z czasem została wyparta przez szafki biblioteczne i serwantki, ułatwiające ochronę cennych przedmiotów przed kurzem.

Etażerka formą i dekoracją nawiązuje do stylu gotyckiego, co w dziewiętnastym wieku było jednym z przejawów tzw. nurtu historycznego, odwołującego się do estetyki minionych epok. Meble w podobnym stylu za czasów Augusta i Aleksandry Potockich zdobiły liczne wilanowskie wnętrza.

Mebel stanowi parę z etażerką o numerze inwentarzowym Wil.3206/2.