Krzesło

Krzesło o trapezoidalnym siedzisku, na czterech wąskich szablastych nogach o przekroju prostokątnym, lekko zbieżnych, przednich wygiętych do przodu, a tylnych nieco odgiętych ku tyłowi. Oparcie lekko odchylone do tyłu, płynnie przechodzące w ramiaki boczne siedziska, dwukrotnie szersze od ramiaków przedniego i tylnego. U góry oparcia znajduje się pozioma, owalna płycina ujęta w wąską ramkę, po bokach wolutowo zwiniętą do środka od góry i od dołu. Z połączenia wolutek wyrastają ku środkowi dwie złocone palmetki. Do dolnej krawędzi płyciny przymocowana została płaskorzeźbiona złocona palmeta oparta na dwóch połączonych ze sobą pośrodku symetrycznych wolutach. Poniżej niej wąska, pozioma przewiązka, na której pośrodku umieszczona została niewielka okrągła płycina wypełniona złoconą rozetką. Na przednim ramiaku pod siedziskiem umieszczono płaskorzeźbiony motyw złoconej rozety liściastej ujętej po obu stronach przez zwinięte na kształt liry liście akantu. Siedzisko tapicerowane, obite złocistym adamaszkiem w wąskie paski na których rozłożone są naprzemiennie duże różane wieńce.

Krzesło stanowi element kompletu mebli salonowych, na który składa się kanapa (Wil.4089), stół (Wil.4090), dwa fotele (Wil.4091, Wil.4092) i sześć krzeseł (Wil.4093–Wil.4098). Mebel stanowi przykład estetyki empirowej, charakterystycznej dla początku XIX wieku, czerpiącej obficie z form oraz motywów dekoracyjnych zaczerpniętych z wzorów antycznych. Styl ten przejawiał się w zamiłowaniu do mebli o prostych kształtach i masywnych proporcjach, fornirowanych drewnem, którego ciepła, intensywna barwa podkreślała kolor brązowych lub mosiężnych okuć, często złoconych, a w tym przypadku imitowanych przez złocone drewniane detale.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.