Klamra do haczyków

Dawniej rybacy haczyki na ryby i przynętę suszyli na stojakach, mających kształt drąga umieszczonego w podstawie. W poziomo umocowane do niego trzy lub cztery deski z otworami wkładano klamry. W zbiorach etnograficznych Muzeum Narodowego w Szczecinie jest aż 26 sztuk takich klamer. Prezentowany egzemplarz został podarowany wraz z zestawem różnego rodzaju sprzętu rybackiego przez rybaka z Międzywodzia do Działu Etnografii Pomorza szczecińskiego muzeum w 1949 roku. Ma kształt podłużnej listewki rozszczepionej przez 3/4 długości na jednym końcu i zaostrzoną końcówką pasującą do otworu w ramieniu stojaka na drugim. W rozszczepiony środek klamry wkładano sznurki z haczykami poukładane zazwyczaj po 100 sztuk z zachowaniem ich kolejności na sznurze głównym, które tworzyły jeden komplet sznurów, nazywany klemą. Nad szczeliną umieszczano mocowaną na gwoździk, płaską listewkę dociskową. Tak zawieszone na wieszakach (klogach) wkładanych do stojaków (kamdzeli) suszyły się aż do następnego połowu.

Klamry powszechne były również podczas połowu sznurami węgorzowymi. Do połowu węgorzy używano jako przynęty robaków, krabów i krewetek, które rano zakładano na haczyki. Do tego zadania wyznaczano najczęściej kobiety i dzieci oraz osoby starsze. Była to ciężka praca w chłodnych i wilgotnych pomieszczeniach gospodarskich, a przynętę trzeba było zmieniać codziennie.  

Małgorzata Kłosińska-Grzechowiak