Skyfos bucchero nero

Poczynając od VII w. p.n.e. Etruskowie produkowali charakterystyczną ceramikę w czarnym kolorze i lekko satynowym połysku, nazywaną dzisiaj „bucchero nero” lub po prostu „bucchero”. Były to naczynia najczęściej toczone na kole garncarskim (w przeciwieństwie do wcześniej przez nich produkowanych, lepionych z ręki i nie tak technicznie doskonałych). Zdobione były przy użyciu różnych technik: rytowania, stempli czy też dodawania ozdób lepionych z ręki. Swój wspaniały kolor zawdzięczają, podobnie jak ceramika grecka czerwono- i czarnofigurowa, specjalnemu procesowi wypału w odpowiednio skonstruowanych piecach ceramicznych. Po rozgrzaniu ceramiki do wysokiej temperatury odcinano dostęp powietrza do środka pieca, sprawiając w ten sposób, że tworzyła się tam atmosfera redukcyjna (pozbawiona tlenu). To w niej glina nabierała wspaniałego czarnego koloru, tak wewnątrz, jak i na zewnątrz przedmiotów. Przedmioty wytwarzane przez Etrusków były szeroko eksportowane – znajdowano je bowiem na stanowiskach archeologicznych we Francji, południowej Hiszpanii, Grecji czy Egipcie. Taką, etruską ceramikę reprezentuje zabytek wilanowski.

Naczynia o tym kształcie (kubków na cylindrycznych stopkach z dwoma uchwytami) nazywamy „skyfosami”. Obok wielu innych służących temu samemu celowi, przeznaczone były do picia wina. Skyfos wilanowski jest przykładem naczynia o charakterze użytkowym i ozdobiony został bardzo prosto – na jego powierzchni wyryto jedynie linie poziome, a także kilka „wachlarzyków” składających się z wielu drobnych punktów.