Dzbanuszek czarnofirnisowany

Ceramiczny dzbanuszek o niskiej, płaskiej stopce i pękatym, mocno rozszerzającym się, a następnie zwężającym brzuścu i szerokim, ukośnie rozchylonym wylewie. Z miejsca, gdzie brzusiec jest najszerszy wychodzi pionowe, lekko spłaszczone imadło (ucho) zaokrąglone powyżej wylewu i przymocowane od góry do jego krawędzi

Dzbanek wykonano w technice szeroko stosowanej w ceramice Starożytnej Grecji. Po lekkim podeschnięciu naczyń uformowanych najczęściej na kole garncarskim ich powierzchnię pokrywano firnisem, czyli delikatną, specjalnie przygotowaną i oczyszczoną glinką bogatą w żelazo. Jednak czarny kolor pojawiał się dopiero po wypale w piecu, przed wypałem glina miała najprawdopodobniej kolor czerwonawy. Tak przygotowane przedmioty wkładano do pieca opalanego drewnem. Najpierw wypalano je w atmosferze z dostępem tlenu, a po osiągnięciu odpowiedniej temperatury odcinano jego dopływ (zamykając otwory pieca i być może dokładając mokrego drewna), dzięki czemu zawarte w wierzchniej glince tlenki żelaza ulegały redukcji i zmieniały kolor z czerwonego na czarny. Glinka ta także lekko się nadtapiała – nadając naczyniom charakterystyczny, satynowy połysk.