Wazonik typu butla

Porcelanowy wazonik w typie butli na niskiej stopie z nietypowo nachyloną szyjką. Owoidalny brzusiec naczynia łagodnie przechodzi w szyjkę zakończoną skośnie ściętym wylewem. Z boku naczynia umieszczono uchwyty do porcelanowego łańcuszka, z którego zachowało się jedynie jedno ogniwo. Dekoracja naczynia składa się z ciągłych, geometrycznych pasów ornamentalnych obiegających od połowy brzusiec i w górę przez szyję aż po krawędź wylewu. Od spodu naczynia sygnatura wskazująca na wykonanie wazonu w okresie panowania Kangxi (1662-1722).

Wazon należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej. Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wilanowski obiekt jest przykładem porcelany wyprodukowanej z przeznaczeniem na rynek europejski. W XIX wieku przypuszczalnie zdobił dawne Pokoje Chińskie Stanisława Kostki Potockiego.