Łopatka do węgla

Szufelka kominkowa żelazna, kuta, gęsto skręconym trzonku, przechodzącym w krótki, gładki, podłużny uchwyt, nieco rozszerzający się ku końcowi i zakończony małą kulką. Trzonek łączy się z główką za pomocą dwóch nitów. Główka z przodu jest nieznacznie wachlarzowato rozszerzona, zaś na spodzie ażurowo wycięta w formie owalnego medalionu z lirą pośrodku.

Kiedy w czasach paleolitu człowiek nauczył się używać ognia, zaraz potem zaczął używać pierwszego narzędzia pomocnego w jego podtrzymywaniu, czyli ożogu. Było to nic innego niż wybrana z opału gałąź, zapewne grubsza i możliwe, że świeższa od pozostałych. Poruszanie nią w ognisku pomagało podtrzymać ogień oraz utrzymać go w wyznaczonych ramach paleniska. Z czasem to najprostsze z narzędzi wyewoluowało w pogrzebacz, a potem dołączyły do niego kolejne przybory, takie jak szczypce oraz szufelka. Szufelka do popiołu bywa w różnych formach. Francuska jest długa, bez otworów, bardzo prosta w formie. Holenderska jest stosunkowo lekka i krótka, często zaskakująco wąska i o mocno wytaliowanej główce, bogato wycinana. Angielska jest nieco prostsza i dłuższa. Co ciekawe, struktura popiołu sprawia, że nie wypada on przez otwory w szufelce, bo tworzy on płatki, które trzymają się razem.

Omawiany przedmiot to prosta szufelka w typie angielskim, tworząca klasyczny komplet ze szczypcami o numerze Wil.3354 oraz szczypcami numer Wil.3355.