Scena rodzajowa

Ze scenki rodzajowej ukazującej powszedni moment z życia pośledniej tawerny, czy też innego szynku, na przekór spowijającemu ja mrokowi, bije rubaszna witalność. Obok rozpalonego kominka z okazałym okapem, przy masywnym drewnianym stole o krzyżakowych nogach i charakterystycznych trawersach siedzi młoda kobieta w odważnie wydekoltowanej czerwonej sukni. Towarzyszą jej trzej mężczyźni, z których jeden obejmuje ją w pasie, a drugą ręką ujmuje jej dłoń, dość nachalnie nachylając się ku jej dekoltowi. Kobieta odwraca odeń twarz i kieruje ją ku drugiemu towarzyszowi, który stojąc po przeciwnej stronie stołu unosi w górę dzban i kielich z trunkiem. W głębi postać trzeciego mężczyzny. Obok na podłodze stoi duży gliniany dzban – naczynie symboliczne w swej kruchości, mogące w tym przypadku odnosić się do nietrwałości cnoty niewieściej, zwłaszcza w połączeniu z alkoholem. I w tym miejscu przekraczamy dosłowność, dając posłuch moralitetowi, który artysta przekazuje nam pod powierzchnią malowidła.

Umiejętnie rozmieszczone akcenty kolorystyczne – biel koszuli i czerwień sukni wydobywane blaskiem kominka – wyróżniające się na tle utrzymanej w tonach ochry całości, dodają kompozycji życia.

Autor obrazu nie jest znany, widać jednak niezaprzeczalną inspiracje obrazami tzw. :małych mistrzów holenderskich. Wykazuje wiele analogii np. do dzieł Davida Tenniersa (II) czy Adriaena Ostade.

Dominika Walawender-Musz