Wazon

Porcelanowy wazon o dzwonowatym brzuścu, z wąską szyjką z pierścieniowatym wybrzuszeniem w połowie swej wysokości. Niska, okrągła stopka została opasana profilowanym pierścieniem z brązu. Brzusiec naczynia został podzielony na sześć analogicznych segmentów oddzielonych wąskimi wgłębieniami. Kobaltowa dekoracja odpowiada podziałom wazonu – każdą z płaszczyzn zdobi pionowa kompozycja kwiatowa. Szyjkę naczynia zdobią cztery ornamenty ciągłe o motywach kropek i powyżej główek chińskiego berła ruyi. Na wybrzuszeniu przedstawiono cztery symbole buddyjskie i powyżej niewielkie rzuty floralne.

Wazon należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej. Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wazon przypuszczalnie zdobił dawne Pokoje Chińskie zaprojektowane i zaaranżowane przez Stanisława Kostkę Potockiego na piętrze korpusu pałacu.