Pelike czerwonofigurowa

Ta odmiana amfory z dwoma pionowymi uchwytami, o szerokim dnie, niskim brzuścu i szyjce, która zaczyna się mniej więcej w połowie wysokości naczynia, określana jest terminem pelike. Kształt naczyń, jaki reprezentuje zabytek wilanowski, pojawił się w ceramice Starożytnej Grecji w końcu VI w. p.n.e.

Powierzchnię naczynia zdobią malowidła wykonane w technice czerwonofigurowej. Niestety ich liczne złuszczenia sprawiają, że ciężko podziwiać kunszt malującego – można jednak rozpoznać co przedstawiały. Po obydwu stronach jest to głowa kobieca zwrócona w lewo, motyw pojawiający się dosyć często w ceramice Starożytnej Grecji. Tę dekorację figuralną uzupełniono o elementy ornamentalne – pionowe kreski na szyjce i okazałe palmety pod uchwytami.

Jak powstało to starożytne naczynie? Najpierw wytoczono je na kole garncarskim, a uchwyty doklejono. Po lekkim podeschnięciu malarz naszkicował na jego powierzchni zaplanowaną dekorację. Następnie obrysowywał elementy, które miały pozostać w naturalnym kolorze gliny, cienką linią firnisu, czyli delikatnej, oczyszczonej glinki bogatej w żelazo. Później wypełniał nim resztę tła, a także domalowywał detale figur. Tak przygotowane naczynie wkładano do pieca, gdzie podlegało najpierw wypałowi z dostępem tlenu. W pewnym momencie otwory pieca zatykano, w ten sposób blokując dostęp tlenu do środka. Dzięki jego brakowi żelazo zawarte w glinkach zmieniało kolor z czerwonego na czarny. W kolejnej fazie tlen ponownie wpuszczano do środka – wtedy części nieosłonięte firnisem wracały do swojego naturalnego koloru. Po powolnym wystudzeniu pieca naczynie było gotowe.