Talerzyk

Niewielki porcelanowy talerzyk o miseczkowatym kształcie. Jego dekoracja została wykonana w technice podszkliwnego kobaltu. Lustro talerza zdobi gęsta dekoracja linearna. W centralnej partii lustra znajduje się rozeta ujęta podwójnym pierścieniem. Otaczają ją symetrycznie rozmieszone cztery motywy kwiatów. Do dekoracji otoku przystają cztery fragmenty rozet nawiązujące do dekoracji z centralnej partii lustra. Kołnierz otaczają dwa ciągłe ornamenty o powtarzających się motywach. Na rewersie znajduje się symbol wytwórni, ujęty podwójnym pierścieniem. Rewers kołnierza został wtórnie oblany czekoladowym szkliwem.

Talerzyk należy do wyrobów białoniebieskich, które zaczęto produkować w Chinach najpewniej w VII wieku. Przedmioty te zdobiono jedynie niebieskim pigmentem w technice podszkliwnej. Pierwsze tego typu naczynia pojawiły się w okresie panowania dynastii Tang (618 – 906). Przedmioty te podlegały ówcześnie jednemu wypałowi. Oznacza to, że niebieską dekorację malowano na wysuszonym czerepie i dopiero po pokryciu przedmiotu szkliwem, poddawano go wypałowi. Z końcem XIII wieku wprowadzono w słynnych manufakturach w Jingdezhen nową recepturę masy porcelanowej i udoskonalono technologię wytwarzania porcelany. Nieprzypadkowo ośrodki w Jingdezhen słyną z najpiękniejszych przykładów porcelany białoniebieskiej, z mistrzowskiego operowania kobaltem.

Wilanowski obiekt jest przykładem porcelany wyprodukowanej z przeznaczeniem na rynek europejski. Zdobił dawne Pokoje Chińskie zlokalizowane na piętrze korpusu pałacu, zaprojektowane przez Stanisława Kostkę Potockiego.