Stolik do robót ręcznych

Stolik do robótek ręcznych o prostokątnym blacie nieznacznie wysuniętym przed krawędź wysokiego oskrzynienia, skrywającego dwie płaskie szuflady, zamykane na kluczyk. Krawędzie blatu, ścianek oskrzynienia oraz lica szuflad obwiedzione zostały podwójną jasną intarsjowaną żyłką. Krótsze boki oskrzynienia wsparte zostały na dwóch podporach uformowanych najpierw w formie par odwróconych spływów wolutowych, połączonych pośrodku kostką z płaskorzeźbioną rozetą, wspartych na okrągłej kolumnie o gładkim trzonie. Kolumna ustawiona została na kwadratowej plincie, opartej na kwadratowym klocku, ujętym po bokach w dwa uproszczone spływy wolutowe stanowiące nóżki.

Pośrodku klocków podpory połączone są wiązaniem z toczonego pręta, pośrodku opatrzonego trzema wąskimi koralami a po bokach toczonego w kształt symetrycznych tralek. Wiązanie mogło być używane jako podpórka pod stopy. Tego typu rozwiązanie chroniło stopy osoby siedzącej przy stoliku od niskich przeciągów. Stolik do robótek był obowiązkowym wyposażeniem salonu mieszczańskiego

Mebel stanowi przykład dojrzałego biedermeieru, dalekiego od prostych, ciężkich, klasycyzujących form jego wczesnej fazy, a skłaniającego się nieco do nawiązań historyzujących – neorenesansowych, bez kompromisu jednak wobec rozwiązań praktycznych, służących wygodzie użytkownika.

Zakup Muzeum Narodowego w Warszawie od osoby prywatnej w 1964 roku, przekazany następnie do zbiorów wilanowskich.