
Katedra w Lublinie i Wieża Trynitarska
1857
Muzeum Narodowe w Lublinie
Jest częścią kolekcji: Lubliniana. Malarskie widoki Lublina i Lubelszczyzny
Kościół pobernardyński jest usytuowany na skraju skarpy nad doliną Bystrzycy, w południowo-wschodniej części dawnego przedmieścia krakowskiego. Pierwotna świątynia dla przybyłych z Krakowa bernardynów została wzniesiona w latach 1460–1469 przez rajców i obywateli miejskich. W latach 1470–1497 powstał gotycki kościół z cegły. W czasie wielkiego pożaru w 1557 roku wraz z większością przedmieścia krakowskiego spłonęły zabudowania bernardyńskie. Wskutek zawalenia się sklepienia kościoła zostały zniszczone ołtarze, obrazy i inne przedmioty kultu. Odbudowywana do 1569 roku świątynia stała się późnogotycką, trójnawową halą z fasadą z dwiema wieżami. W budowli tej 29 czerwca 1569 roku miała miejsce ważna uroczystość – po zakończeniu toczących się głównie na zamku królewskim obrad dotyczących unii realnej Litwy z Polską król Zygmunt August w otoczeniu senatu, posłów z Polski, Litwy, Prus i innych oraz licznie zgromadzonej szlachty i ludu odśpiewał hymn Te Deum laudamus, wielbiąc Boga za pomyślny przebieg sejmu lubelskiego i szczęśliwy początek unii, którą zawarto oficjalnie trzy dni później.
W 1602 roku doszło do kolejnego spalenia kościoła i klasztoru. Odbudowę świątyni zakończono w 1607 roku. Wówczas stała się późnorenesansową bazyliką z trzema nawami, prezbiterium zakończonym półkoliście, fasadą pozbawioną wież i z dekoracjami w stylu tak zwanego renesansu lubelskiego. W czasach późniejszych kościół często odnawiano. W XVII i XVIII wieku dostawiono do niego kaplice, które później zlikwidowano. Jedną z ważniejszych była kaplica Wniebowzięcia NMP, zwana królewską, restaurowana przez Marka Sobieskiego wojewodę lubelskiego, i jego wnuka, króla Jana III. W jej podziemiach znajdowały się groby Sobieskich, ważnych darczyńców klasztoru. Po śmierci Jana III, w okresie wielkanocnym 1699 roku do bernardynów lubelskich zjechali synowie króla: Jakub, Aleksander i Konstanty, i tu podzielili się spadkiem po ojcu. Wówczas też uczestniczący w wielkoczwartkowym nabożeństwie królewicz Jakub dopełnił z pokorą i pobożnością ceremonii umywania nóg ubogim.
W XIX wieku kościół poddano remontowi; w 1827 roku otrzymał fasadę klasycystyczną, przekształconą ponownie w latach 1858–1860.
Zakon bernardynów istniał w Lublinie do 1864 roku. Po ukazie carskim świątynia stała się kościołem parafialnym.
Renata Bartnik
Autor / wytwórca
Wymiary
cały obiekt: wysokość: 24.2 cm, szerokość: 31.1 cm
Rodzaj obiektu
grafika
Technika
litografia
Tworzywo / materiał
papier
Czas powstania / datowanie
Miejsce powstania / znalezienia
Numer identyfikacyjny
Lokalizacja / status
Lerue, Adam (około 1825-1863) (autor wzoru), Cegliński, Julian (1827-1910) (litograf), Zakład Litograficzny Adolfa Pecq & Co. (Warszawa; 1856-1859) (zakład litograficzny)
1857
Muzeum Narodowe w Lublinie
Lerue, Adam
1857
Muzeum Narodowe w Lublinie
Zakład Litograficzny Adolfa Pecq & Co.
1857
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj ten TEMAT
Muzeum Narodowe w Lublinie
odkryj tę ŚCIEŻKĘ
Ścieżka edukacyjna
0/500
Używamy plików cookie, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Plikami cookie możesz zarządzać, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki internetowej. Więcej informacji w Polityce prywatności.
Używamy plików cookie, aby ułatwić Ci korzystanie z naszego serwisu oraz do celów statystycznych. Plikami cookie możesz zarządzać, zmieniając ustawienia swojej przeglądarki internetowej. Więcej informacji w Polityce prywatności.
Zarządzaj plikami cookies:
Ten rodzaj plików cookies jest niezbędny do funkcjonowania serwisu. Możesz zmienić ustawienia swojej przeglądarki tak, aby je zablokować, jednak strona nie będzie wtedy działała prawidłowo.
WYMAGANE
Służą do pomiaru zaangażowania użytkowników i generowania statystyk na temat serwisu w celu lepszego zrozumienia, jak jest używany. Jeśli zablokujesz ten rodzaj cookies nie będziemy mogli zbierać informacji o korzystaniu z serwisu i nie będziemy w stanie monitorować jego wydajności.