Misa

Miedziana misa w kształcie żeberkowanej muszli wsparta na trzech niewysokich nóżkach. Całe naczynie pokrywa dekoracyjna emalia. Pofalowana powierzchnia misy została ozdobiona naprzemiennie pasami ornamentów, których kolorystyka dodatkowo podkreśla kształt naczynia. W dolnej części umieszczono dwie rezerwy, czyli pola z wyodrębnioną krawędzią, wypełnione dekoracją. Kształt rezerw nawiązuje do ruyi, chińskiego berła. Pierwszą, większą, zdobi stylizowany ornament floralny z bujnie kwitnącymi kwiatami peonii. Drugą, mniejszą, na żółtym tle, wić floralna o bardziej uporządkowanej strukturze. Rewers naczynia, czyli jego spodnią część, również pokrywa dekoracja.

Pośród chińskiej emalii wyróżnia się trzy główne rodzaje: komórkową (cloisonné), żłobkową (champlevé) i malowaną. Emalie malowane w przeważającej mierze powstawały w Kantonie w prowincji Guangdong z przeznaczeniem na eksport. Ten typ emalii wykształcił się najpóźniej – w okresie panowania Kangxi (1662-1722) - najprawdopodobniej dzięki poznaniu techniki francuskiej malowanej emalii z Limoges. Emalie malowane powstawały poprzez pokrycie metalowej powierzchni, najczęściej miedzianej, cienką warstwą białej, nieprzeświecającej malatury i wypalenie jej. Na tak przygotowane tło nakładano pędzlem właściwą kolorową dekorację i naczynie powtórnie wypalano.

W kolekcji wilanowskiej zachował się zbiór różnorodnych przedmiotów z emalii kantońskiej. Trafiały do pałacu najpewniej w na przestrzeni XIX w. kupowane przez kolejnych właścicieli, ale również jako dar – o czym dowiadujemy się z zachowanych dokumentów archiwalnych. Niektóre przedmioty zdobiły dawne Pokoje Chińskie zaaranżowane przez Stanisława Kostkę Potockiego, których wyposażenie było uzupełniane przez kolejnych spadkobierców. W 1856 roku misę prezentowano na Wystawie starożytności, którą zorganizowano w pałacu Potockich przy ul. Krakowskie Przedmieście 32 w Warszawie.