Forma do pieczenia

Półkulista forma do pieczenia o dekoracyjnie potraktowanej powierzchni. Nad wywiniętym brzegiem znajduje się pas złożony z naprzemiennie rozmieszczonych wypukłych półwałków i ostrosłupów. W jednej z par tych elementów znajdują się otwory, przez które przełożono kółko do zawieszenia formy. Górna część czaszy została rozdzielona głębokimi, lekko skręconymi bruzdami o ostrych krawędziach, które zbiegają się na płaskim dnie formy. Tam wytłoczono promieniście ułożone owoce — najprawdopodobniej gruszki.

W XIX wieku formy do wypieków były nieodłącznym elementem kuchennego wyposażenia w zamożnych gospodarstwach domowych, służąc do przygotowywania ciast, bab, pasztetów i innych wypieków o efektownym kształcie. Wykonywano je głównie z miedzi, cynku lub cyny, co zapewniało równomierne przewodnictwo ciepła i umożliwiało precyzyjne odwzorowanie dekoracyjnych detali. Zdobnictwo form odzwierciedlało nie tylko estetyczne gusta epoki, ale także aspiracje społeczne właścicieli — złożoność kształtu i obecność sygnatur często świadczyły o ich luksusowym charakterze. Formy te były zarówno narzędziami pracy, jak i nośnikami stylu, a ich obecność w kuchni podkreślała rangę kulinariów w życiu codziennym i towarzyskim. Dziś stanowią cenne źródło wiedzy o dawnych technikach piekarniczych oraz kulturze materialnej XIX wieku.