Oinochoe

Dzban o szerokim wylewie wykonany z beżowej gliny. Ten typ naczynia pochodzącego ze Starożytnej Grecji nazywano oinochoe – służył do czerpania wina z krateru (większego naczynia przeznaczonego do mieszania wina z wodą), a także do nalewania napoju do czar biesiadników. Wilanowska oinochoe zachowała się do naszych czasów w całości, jednak z kilkoma ubytkami. Naczynie zdobi geometryczna dekoracja malowana firnisem (pokostem) w kolorze brązu. Składają się na nią wąskie trójkąty w dolnej części brzuśca oraz precyzyjnie malowane, wąskie linie poziome i pionowe na ramionach i szyi. Te cechy pozwoliły zaklasyfikować naczynie do tzw. ceramiki protokorynckiej, powstającej w VIII i VII wieku w Koryncie.

Dla ceramiki tych terenów, charakterystyczna jest geometryczna, dość surowa, ale malowana bardzo precyzyjnie dekoracja, na którą składają się często grupy wąskich pasków (jakie pojawiają się także w dekoracji naczynia wilanowskiego), a także kształty takie jak trójkąty czy romby. Szybko pojawiają się w niej także elementy dekoracji orientalizującej: spirale, plecionki czy stylizowane rośliny, których nie zobaczymy jednak na zabytku wilanowskim. Powstał on najprawdopodobniej na terenie Włoch, gdzie powstawała ceramika silnie inspirowana wyrobami greckimi.